Na pytanie: co to jest asertywność? - prawie na pewno usłyszy się odpowiedź - umiejętność mówienia NIE. Czy tak jest naprawdę? Czy tylko o to chodzi?
Nowy rok to czas postanowień - czy tego chcemy, czy nie - wielu z nas mówi, że w tym roku będę.... lub zrobię..... Od znajomej usłyszałam, że w tym roku będzie asertywna. Pięknie. Ale nie jestem pewna, czy można to zrealizować ot, tak sobie. Postanowiłam, robię. Asertywność to sztuka relacji z innymi. Postępowanie w taki sposób aby mieć szacunek dla siebie i innych. To wielka i bardzo przydatna umiejętność. Niestety trzeba się tego nauczyć. Chyba że ktoś miał szczęście w życiu i został wychowany przez asertywnych rodziców i po prostu został tego nauczony przez nich. Większość niestety musi sobie zadać trud pracy nad samym sobą. Warto. Nie dlatego, że dzięki temu odniesiemy jakieś wielkie sukcesy w życiu, ale dlatego, że życie stanie się łatwiejsze i będziemy bardziej efektywni w wielu aspektach życia. Asertywność sprawia, że nasze relacje są równorzędne, nie musimy tracić poczucia własnej wartości w sytuacjach dla nas niekomfortowych, trudnych, wymagających odmowy czy wyrażenia niezgody na manipulację.
Właśnie manipulacja jest dużym problemem. Wiele osób uważa, że stawianie na swoim, osiąganie celów - bez względu na środki - to właśnie postawa asertywna. Agresywne domaganie się swoich praw nie powinno być mylone z asertywnością. Ta zakłada obronę naszego stanowiska bez naruszania praw innych - swobodne, szczere wyrażanie uczuć.
Bycie asertywnym nie oznacza, że w każdej sytuacji zachowamy się zgodnie z definicją. Jak to w życiu - bywa różnie - ale posiadanie umiejętności wyrażania swoich uczuć, potrzeb jest ważne. Są osoby (środowiska), w stosunku do których jesteśmy mniej asertywni. W wielu sytuacjach asertywna postawa nie jest akceptowana np. w stosunkach rodzinnych dziecko - rodzic, czy w szkole uczeń - nauczyciel. To bardzo utrudnia rozwój. Zwłaszcza że odnosi się do ludzi młodych, którzy uczą się zachowań, reakcji.
Problem polega na tym, że w zasadzie mamy trzy rodzaje zachowań: asertywne, agresywne i uległe. Pierwsze jest jak gdyby "złotym środkiem", dwa pozostałe prowadzą do frustracji, lęków i nie służą komunikacji i relacjom międzyludzkim. Jak osiągnąć złoty środek? Trzeba pamiętać, że nasze prawo do wyrażania swojej wartości jest ograniczane prawem drugiej strony. Aby być asertywnym należy szanować drugą stronę! Promowanie swojego punktu widzenia nie może naruszać praw innych. Jeżeli nasze opinie są przeciwstawne - mamy poważny problem. Agresja ludzi w dzisiejszej dobie potrafi oszołomić. Sfrustrowani ludzie bywają nieobliczalni. Czasami, niestety, trzeba odpuścić.... Może nie brzmi to dobrze, ale nasza asertywność zależy od sytuacji i osób, z jakimi mamy do czynienia. Trzeba zachować rozsądek. Może lepiej cofnąć się o krok niż dać się uwikłać w "cudzą grę", manipulację?
Sztuka stawania się asertywnym może być trudna. Nasze otoczenie przyzwyczajone do nas "nieasertywnych" będzie zdziwione zmianą i nie zawsze będzie ją akceptować. Od nas zależy czy chcemy się zmienić. Przemiana będzie polegała na zmianie naszej mowy ciała, na tym, jak słuchamy drugiej strony oraz na tym jak wyrażamy siebie. To chyba kluczowe - jeżeli powiemy "jestem zły" a nie "jesteś beznadziejny" - to nie obrazimy nikogo, a wyrazimy swoje uczucia. To trudne, ale możliwe. Praktykowanie asertywności wpłynie na poczucie naszej wartości, pozbycie się lęków społecznych, spowoduje, że nasze kontakty z otoczeniem będą bardziej satysfakcjonujące.
Stawanie się osobą asertywną może zabrać nam trochę czasu. Zmiana wyuczonych zachowań to proces. Trzeba to ćwiczyć - jak mięśnie na siłowni. Sukces przyjdzie po jakimś czasie. Trzeba tylko zaplanować cele do osiągnięcia, sposób realizacji i wziąć się do roboty.
Powodzenia!
KS
Źródła:
Alberti, Robert; Emmons, Michael. Asertywność Sięgaj po to, czego chcesz, nie raniąc innych. Sopot: GWP, 2012
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz